جو ملاقات در محیط هر دو گروه بهنگام ورود هیات اعزامی قریش بحدیبیه از کلیه ملاقاتهای سابق آرامتر مینمود، زیرا قریش این بار در گفتگو جدی بودند بلکه بتمام معنی بحل مشکله بقصد احتراز از برخورد مسلح که شبح آن در افق نمایان شده بود – علاقه داشتند، زیرا بزرگان مکه و فرماندهان رزمندگانی، که از هشت هزار نفر افزون بودند، بیقین میدانستند که اگر چنین برخوردی رخ دهد علیرغم اینکه نیروهای قریش چند برابر نیروی اسلامند، سرانجام نصیب قریش از آن برخورد شکست مسلم خواهد بود، و این اعتقاد نتیجه آزمایشهای عملیای بود که آنرا در صحنههای نبرد بدر و احد و خندق بدست آورده بودند، و خلاصه آن آزمایشها این بود که برتری عده و کثرت سلاح برای کسب پیروزی در جنگ کافی نیست، زیرا که این عوامل در مقام قیاس با عامل عقیده راسخ و ایمان اصیل در حکم صفری در سمت چپ ارقام، فاقد ارزش و اعتبار است.
بهمین جهت زمانیکه قریش احساس کردند، که کار بمرحله جدی رسیده، و مسلمین برای کارزار آماده شدهاند، بطلب مذاکره شتافتند، تا مبادا که کارشان ببرخورد بینجامد.
