عبد الله بن جعفر برایم نقل کرد که: کسانى که عهدهدار اطعام سپاه بودند، نه نفر بودند. از فرزندان عبد مناف سه نفر: حارث بن عامر بن نوفل بن عبد مناف، شیبه و عتبه
دو پسر ربیعه، از بنى اسد دو نفر: زمعة بن اسود بن مطلب بن اسد، نوفل بن خویلد بن عدویه، از بنى مخزوم یک نفر: ابو جهل بن هشام، از بنى جمح یک نفر: امیة بن خلف، از بنى سهم دو نفر: نبیه و منبه پسران حجّاج.
از موسى بن عقبه برایم روایت کردند که: اولین کسى که براى آنان شتر کشت ابو جهل بود که در مر الظّهران ده شتر کشت، سپس، امیة بن خلف، در عسفان، نه شتر کشت، و سهیل بن عمرو، در قدید، ده شتر کشت. از آنجا به سوى آبهاى کناره دریا رفتند و راه را گم کردند و یک روز آنجا بودند و شیبة بن ربیعه نه شتر کشت، فرداى آن روز در جحفه، عتبة بن ربیعه ده شتر کشت، پس از آن در ابواء، قیس جمحى نه تا کشت، آنگاه فلانى! ده تا کشت، پس از آن حارث بن عامر نه تا کشت، سپس ابو البخترى در کنار آب بدر ده تا کشت، و در همانجا مقیس هم نه تا کشت، پس از آن جنگ ایشان را به خود مشغول داشت و از اندوخته خوردند. ابن ابى الزناد مىگفت: به خدا، گمان نمىکردم که مقیس بتواند یک شتر هم بکشد. واقدى قیس جمحى را نمىشناخت. عبد الله بن جعفر از ام بکر دختر مسور از قول پدرش مىگفت: گروهى در اطعام شرکت داشتند. وى فقط نام یکى را گفت و در مورد دیگران سکوت کرد.