همچنین دستاورد دیگر از برکات صلح حدیبیه آن بود که به پیمبر (ص) امکان داد تا نخستین و عظیمترین حمله نظامی در دوران حیات خود را بخارج حدود جزیرةالعرب سوق دهد، و امپراتوری عظیم روم را که قبل از تجاوز این حمله از مرز شام و پیشروی تا مسافت هشتاد میل در اراضی آن امپراتوری در منطقه اردن قدرت نظامی مسلمین را بحساب نمیآورد، به این قدرت معترف سازد. و زمینه را برای فتوحات بزرگی در اراضی این امپراتوری آماده نماید.
و خلاصه جریان این حمله چنین بود که در خلال مدت هدنه و ترک مخاصمه میان مسلمین و قریش پیمبر (ص) گشتی نظامیای متشکل از سه هزار رزمنده را – که بزرگترین لشگر در زمان پیمبر (ص) بود تجهیز کرد، و فرمود تا اراضی تحت اشغال امپرتوری روم در سرزمین شام را مورد حمله قرار دهند، و بهر اندازه که برای ایشان امکان داشته باشد در آن ناحیه پیشروی کنند.
لشگر اسلام بنا بفرمان پیمبر (ص) بمحل مأموریت خود رهسپار شد، و همچنان به پیش تاخت تا بروستائی بنام «مؤته» وارد شد، و در آنجا سخت ترین و اولین جنگ میان مسلمین و سپاهیان رومی جریان یافت، و این جنگ تاریخی بنام همان روستا نامیده شد.
رزمندگان اسلام در این جنگ سخت از نظر نظامی پیروز نشدند، ولی پیروزیهای معنوی و سیاسی عظیمی کسب کردند، زیرا در همین برخورد صورت خطا و اشتباهی را که از واقع سپاهی اسلامی در ذهن فرماندهان لشگریان رومی ترسیم شده بود، تصحیح نمودند، و تصور غلطی دائر بر قصور و ضعف رزمنده مسلمان را که در اذهان ایشان نقش بسته بود زائل ساختند.
زیرا سه هزار سپاهی مسلمان در برابر صد هزار رزمنده رومی پا برجا و استوار ماندند و پس از شهادت سه فرمانده خود و وارد ساختن شدیدترین خسارتها بسپاه عظیم روم امکان آن را یافتند تا بطور منظم و بدون اندک بینظمی و اضطرابی عقب نشینی کنند. و این همان برخورد مهم و بر خلاف انتظاری بود که رومیان را بوحشت افکند، و از فکر حمله بجزیرةالعرب که برنامه آنرا در دمشق طرح کرده بودند منصرف ساخت.
