قبائل بنی لحیان، در سال چهارم هجری، دوازده نفر از بهترین یاران پیغمبر (ص) را که امان داده، و در پناه خود از مدینه به سرزمین خودشان برده بودند، غافلگیر کردند، و خائنانه خون پاک ایشان را ریختند، و حتی سنت مهمان نوازی عربی را نیز که از خصائص این قوم بشمار می رفت درباره ایشان پاس نداشتند، و رعایت نکردند. و ما پیش از این یاد کردهایم که نمایندگانی از طرف این قبائل بحضور پیمبر (ص) شدند، و تقاضا کردند که بعثهای از اصحاب خود را بسرزمین بنیلحیان اعزام کند، تا شرایع و احکام اسلام را بمردم آن سامان بیاموزند، و پیمبر (ص) این تقاضا را مورد قبول قرار داد،
و هیأتی متشکل از ده نفر برگزیده اصحاب خود را تحت سرپرستی قهرمان مشهور – عاصم بن ثابت – بدانسو اعزام کرد، ولی بمجرد وصول این جمع بسرزمین آن قبیله، ناجوانمردان بنیلحیان ایشان را غافلگیر کردند، و همگی را بشهادت رساندند، و پیمبر (ص) چون از شهادت آن بزرگواران خبر یافت بشدت متألم و متأثر شد، و چیزی که بیش از همه بر تأثیر و تألم آن حضرت میافزود، این بود که آن عزیزان بروشی خائنانه و بدون داشتن فرصت دفاع شهید شدند، ولی شرائط و اوضاع آن سال – سال چهارم هجری – برای تأدیب آن قبائل مناسب و مساعد نبود، زیرا پیمبر (ص) در آن وقت سرگرم دفاع در برابر خطرهای عظیمی بود که وطن اسلامی را از داخل و خارج مورد تهدید قرار میداد، بویژه توطئههای خطرناک یهود، که بمنظور براندازی اسلام و مسلمین طرح میشد، و نتیجه آن توطئهها جنگ سهمگین احزاب بود، که همگی نیروهای شرک و کفر و نفاق در آن شرکت کرده و آتش خانماسوز آنرا برافروخته بودند.
1) بنی لحیان بکسر لام شاخه ای از قبیله هذیلند که در سرزمینی مییانگین عسفان و مکه می زیستهاند.
