حل وسط در خصوص این نقطه مهم و اساسی نزاع چنین بود که پیمبر (ص) و هیات قرشی اتفاق کردند که مسلمین بمکه داخل بشوند و مناسک عمره را انجام بدهند ولی نه در امسال، بلکه در سال آینده، و این همان حلی بود که قریش معتقد بودند که با تثبیت آن از ورطهای که خود را به آن درافکنده بودند برآوردهاند، و به اینوسیله اندکی از آبروی خود را بازیافتهاند، و از سوی دیگر پیمبر (ص) نیز چنین اندیشید که بوسیله این حل بدون ریخته شدن خونی پیروزی عظیمی را برای مسلمین بدست آورده است، و این پیروزی این بود که پیمان صلح، حق مشروع مسلمین در دخول مکه و زیارت بیت را برسمیت شناخته است، و این همان چیزی بود که قریش بشدت مخالف آن بودند، و در عدم اعتراف به آن پافشاری میکردند.
اما موضوع تأخیر استفاده مسلمین از این حق تا مدت یکسال تأثیری در اصل و اساس آن پیروزی که برای مسلمین بدست آمده نخواهد داشت، زیرا این تأخیر امری سطحی و زودگذر و اعتراف به آن حق امری ثابت و همیشگی است.
