قبیله بنی سلیم از اهل جموم (وادی فاطمه) بودند، که در جنگ احزاب ابوسفیان را یاری کردند، و در آن میان که سپاه قریش بطرف مدینه در حرکت بود، چون به سرزمین «مر الظهران» رسید، هفت صد نفر از رزمندگان آن قبیله به آن سپاه پیوستند و قبائلی مانند این قبیله که در جنگ احزاب شرکت کرده بودند، با این اقدام در صفوف دشمنان پیمبر (ص) قرار گرفتند.
بهمین جهت امری لازم و طبیعی بود که پس از شکست ایشان در جنگ احزاب پیمبر (ص) درس تأدیبی مؤثری به ایشان القاء کند، و محل القاء این دروس را در سرزمینهای خودشان انتخاب نماید، هر چند که در آن سرزمینها – مثل دیار بنی سلیم – که در نزدیکی مکه بود، از مدینه دور باشد، و منظور مهم از این دروس این بود که اذهان آن اعراب مشرک را با این حقیقت آشنا سازد که: قدرت مطلق و کلمه نافذ در سراسر جزیرة العرب متعلق به مسلمین است، و ایشان قادرند که جنگ را بهر نقطه از اراضی دشمنان که اراده کنند انتقال دهند
برهمین اساس پیمبر (ص) گشتی ای را بفرماندهی زید بن حارثه بقصد یغما و ارعاب بنی سلیم بسرزمین جموم اعزام کرد، و زید در حال پوئیدن راه بمحل مأموریت خود با زنی از طایفه مزینه برخورد که او را «حلیمه» میخواندند، و آن زن ایشان را بیکی از منازل بنی سلیم رهبری کرد، تا افراد گشتی بر آنجا حمله بردند، و در این میان افرادی از آن قبیله که قدرت فرار داشتند متواری شدند، و بقیه قوم به اسارت گشتی اعزامی در آمدند، و زید آن اسیران، را با اشتران و گوسپندان قبیله، و همچنین «حلیمه مزنیه» و شوهرش را بمدینه شوق داد، ولی چون زید و همراهان بمدینه رسیدند، و سرگذشت خود را بمحضر
پیمبر (ص) معروض داشتند پیمبر (ص) آن زن و مرد را آزاد ساخت و مورد اکرام و انعام قرار داد(2)
1) جموم، بفتح جیم از جمله منازل بنی سلیم است.
2) طبقات محمد بن سعد، ج 2، ص 86.
