چنین بنظر میرسد که حضور سهیل بن عمرو و همراهانش در حدیبیه بهنگام جریان مراسم بیعت رضوان نشانه خوشبختی قریش بوده، زیرا ایشان با مشاهده این صحنه، با مظهر مهیجی از جانفشانی در راه عقیده و آمادگی کامل برای فداکاری در راه کسب خشنودی خدا مواجه شدند، و دلهاشان از دیدن چنان منظره عجیب و امر عظیم برعب و وحشت انباشته شد، و در اعماق جان و دل احساس کردند که پیروزی بر چنین مردمی، که برای سبقت گرفتن در بیعت برای ایثار جان و فشردن دست پیمبرشان قدم بر شانه هم میگذارند و چهرههاشان از شدت بهجت و مسرت میدرخشد، برای قریش امری محالست!
در چنین حالت و با داشتن چنین هیجان روحی سهیل بن عمرو و یارانش بسوی قریش بازگشتند، و گذارش کامل و شاملی به مجلس دارالندوه تقدیم داشتند و در ذیل آن گزارش بیم و هراس خود را از نتیجه چنین جنگی خاطرنشان ساختند، و قریش را برای احتراز از سقوط در مهالک چنین جنگی بسازش با مسلمین و انعقاد صلحی با ایشان نصیحت کردند.
سران قریش با نظریه هیأت دائر بر مصالحه موافقت کردند، و بار دیگر هیاتی بریاست سهیل بن عمرو انتخاب کردند، و سهیل را گفتند: هم اکنون بسوی محمد روان شو، و درباره صلح با او مذاکره کن، ولی به این شرط که امسال بمکه داخل نشود، تا مبادا که قبائل عرب بگویند، که او بزور بر ما وارد شده است.
