زمان مطالعه: < 1 دقیقه
رسول خداى را دو (2) مغفر(1) بود:
اول: موشح.
دویم: ذو السبوغ، به جهت رسائى این نام یافت.
و نیز خودى داشت که نام آن اسعد بود.
و نیز گفتهاند آن حضرت را خودى که عرب «بیضه» خواند و در روز احد آن خود به سبب صدمات اعدا بر سر مبارکش نشست و سر مبارکش شکسته شد، و گروهى بیضه را از مغفر بدان شناسند که مغفر شبیه به طاقیه است و باشد که آن را حدیده تا بینى فرود آمده بود، و بیضه را طولى و بر طرف اعلى تیرى باشد و نیم بیضه، نعامه را ماند و آن را حلقهها بود که گردن و روى و بعضى از کتفین و سینه را بپوشد.
1) مغفر بر وزن منبر: خود که در موقع جنگ بر سر نهند.
