روی مبارک پیغمبر مثل بدر درخشان نورانی و سفید بود، گونه اش هموار بود، موی آنحضرت نه بسیار پیچیده و نه افتاده بود، گشاده پیشانی، ابروها پیوسته، باریک، قوسی، و کشیده بود، موی سر از فرق تا بناگوش، بینی کشیده و باریک و میان آن اندکی برآمدگی داشت، ریش انبوه، دهان به حد وسط، دندانها سفید، براق و گشاده، گردن مثل فواره ای که از نقره ی خام صیقل داده شده باشد، اعضاء بدنش همه معتدل، قوی و خوش اندام، سینه و شکم برابر یکدیگر، خط موی نازکی از میان سینه تا ناف کشیده بود، میان دو کتف پهن و عریض، سر استخوانها و بندها قوی و بزرگ، پستانها و اطراف سینه و شکم صاف و بدون مو.
ذراع (از آرنج دست بپائین) و دوش مبارکش قدری مو داشت، بند دست بلند،کف دست گشاده، انگشتها بلند، ساعد و ساق صاف و کشیده، دستها بلند، گویند بقدری بلند بودند که در موقع ایستادن بزانوهایش میرسیدند، پاها بسیار نرم و صاف، بنحوی که آب بر آنها بند نمیشد، کف پاها هموار نبود که همه ی
آن بزمین برسد، قامت مبارکش اندکی بلند بود، چشم و ابرو و سیاه و مشگی، نوری از جبین مبارک او ساطع بود که چون در شب تاریک از کوچه میگذشت شعاع آن از روزنه ها داخل حجره ها میشد و حجره ها چون روز روشن می شدند.
گاه میشد که سوزن گم شده را از نور صورت آنحضرت می یافتند.
