موقعیکه دعوت پیغمبر توانای اسلام قوی شد و عده ای بدین آن حضرت درآمدند کفار قریش با یکدیگر اتفاق کردند که مسلمانها را عذابها کنند، شکنجه ها دهند، آزارها رسانند شاید از دین حضرت محمد صلی الله علیه و آله برگردند لذا هر قبیله ای به اذیت آن مسلمانهائیکه در میان آنان بودند پرداختند.
چون پیغمبر اکرم در آنموقع از جانب خدا بجهاد کفار مأمور نشده بود لذا بامر خدا در سال پنجم بعثت عده ای از مسلمانرا اجازه داد که بجانب حبشه هجرت نمایند.
پیغمبر خدا فرمود: پادشاه حبشه- که او را نجاشی میگویند واصحمه نام دارد- پادشاه شایسته ای است، ستم نمیکند و بستم هم راضی نمیشود. شما بروید و در پناه او باشید تا خدای تعالی برای مسلمین راه نجاتی مرحمت کند.
در هجرت مسلمانان بجانب حبشه مصلحتهائی بود، از آنجمله این بود که نجاشی و عده ای از اهل حبشه ایمان آوردند و اسلام آنان باعث تقویت مسلمین شد.
تعداد یازده مرد و چهار زن مخفیانه از اهل مکه گریختند و بجانب حبشه روان گردیدند. از جمله ی هجرت کنندگان بود: عثمان بن عفان و زن او که رقیه دختر پیغمبر خدا باشد، زبیر، عبدالله بن مسعود، عبدالرحمن بن عوف ابوحذیفه و سهله زوجه ی او، مصعب بن عمیر، ابوسلمه و زوجه ی او که ام سلمه دختر امیه باشد، عثمان بن مظعون، عامر بن ابی
ربیعه و زوجه ی او لیلی. خاطب بن عمر، سهل بن بیضا.
وقتی که این افراد بکنار دریا رسیدند دو کشتی از تجار در آنجا بودند، ایشان سوار شدند و بجانب حبشه روان گردیدند.
همینکه کفار قریش از رفتن ایشان مطلع شدند آنانرا تعقیب کردند ولی بایشان نرسیدند.
مسلمانها ماه شعبان و رمضان را در حبشه ماندند و در ماه شوال هر کدام به امان یکی از اهل مکه داخل مکه شدند. غیر از ابن مسعود که بزودی به حبشه مراجعت کرد.
این هجرت باعث شد که اذیت اهل مکه بر مسلمانان زیاد شود، لذا در اذیت و آزار ایشان مبالغه کردند.
پیغمبر معظم اسلام برای دومین بار بامر خدا دستور داد تا ایشان بطرف حبشه رفتند. در این بار جعفر بن ابیطالب با هفتاد و دو نفر از مسلمانان بجانب حبشه هجرت کردند.
گفته اند: تعداد آن افرادی که به حبشه فرار کردند غیر از زنان و کودکان هشتاد و دو نفر بودند.
مؤلف گوید: ما با خواست خدا قسمتی از اذیتهای کفار قریش را که به یاران پیغمبر رساندند در شرح حال یاران آن بزرگوار خواهیم نگاشت.
