فتح مکه ی معظمه در بیستم ماه مبارک رمضان سال هشتم هجری بدست پیغمبر اسلام و علی بن ابیطالب واقع شد.
ابوسفیان بن حرب وارد مدینه شد و بتوسط عباس بن عبدالمطلب بحضور رسول خدا صلی الله علیه و آله آمد، اظهار
ایمان کرد و بجانب مکه مراجعت نموده قریش را از کثرت لشگر اسلام تهدید کرد.
حضرت محمد صلی الله علیه و آله و امیرالمؤمنین با (12000) مرد از مسلمین بجانب مکه روانه شدند، همینکه به ذی طوا رسیدند رسول خدا خالد بن ولید را با جمعی از مردان شجاع دستور داد که بمکه روند و پرچمهای اسلام را بر فراز عمارتهای مکه نصب نمایند.
ولی عکرمة بن ابوجهل با عده ای از قریش آمدند و سر راه بر خالد و مسلمین گرفتند. خالد بن ولید تعداد (70) نفر از کفار را بقتل رسانید. ابوسفیان و حکیم بن حزام فریاد زدند: آی گروه قریش! بیهوده خود را طعمه ی شمشیر نکنید، لذا بعضی از کفار فراری شدند و بعضی بخانه های خود نهان گردیدند.
خاتم الانبیاء با مسلمین وارد مکه شدند و بخانه ی ام هانی که خواهر امیرالمؤمنین باشد تشریف بردند. بعد از صرف غذا در حالی که سوره ی مبارکه ی انا فتحنا را تلاوت میکرد بجانب مسجدالحرام روانه شد.
همینکه نزدیک شدند از ناقه پیاده شد و در نظر گرفت که بتها را بشکند و سرنگون کند، در آن موقع تعداد (360) بت در خانه ی کعبه جا داشت که بزرگتر از همه ی آنان بت هبل (بضم هاء و تشدید باء مفتوحه) بود، بتها را در جائی نصب کرده بودند که دسترس نبود. پیغمبر اسلام بهر یک از بتها که میرسید با چوبی که در دست داشت بتها را می شکست و سرنگون میکرد و این آیه ی شریفه را می خواند:
قل جاء الحق و زهق الباطل ان الباطل کان زهوقا.
یعنی بگو: حق آمد و باطل از بین رفت، حقا که باطل از بین رفتنی است.
چند بت بزرگ را بدیوار خانه ی کعبه نصب کرده بودند. علی علیه السلام گفت: یا رسول الله شما پای مبارک خود را بدوش من بگذار و این بتان را سرنگون فرمای؟ رسول اکرم فرمود: یاعلی تو پای خود را بدوش من بگذار و این عمل را انجام بده؟ لذا علی علیه السلام پا بر کتف پیغمبر خدا نهاد و بتها را بزیر افکند.
در این باره از شافعی که امام و رئیس یکی از مذهبهای اهل تسنن است اشعاری نقل کرده اند که از آن جمله این است:
و علی واضع اقدامه
فی محل وضع الله یده.
یعنی علی بن ابیطالب قدمهای خود را جائی نهاد که خدا دست رحمت خود را نهاده است.
