قبیله فزاره در عهد پیمبر (ص) از بزرگترین و نیرومندترین قبائل نجد بود، و رئیس آن قبیله، که رتق و فتق کلیه مسائل و مشکلات افراد و اجتماع قبیله را بر عهده داشت، مردی بنام «عیینة بن حصن فزاری» ملقب به «الاحمق المطاع» بود، و او چندان نفوذ داشت که بنا بقول مورخین با یک اشاره اش ده هزار نیزه بحرکت میآمد.
قبیله فزاره از سرسخت ترین دشمنان مسلمین بودند، و بعلت نزدیکی منازلشان بمنطقه مدینه بیش از سایر قبائل مشرک با مردم آن منطقه درگیری داشتند، و خطرناکتر آنکه بعضی از شاخه های این قبیله در وادی القری، میانگین مدینه و خبیر میزیستند.
غارتگران این قبیله بت پرست بارها مسلمین را مورد تجاوز و تعدی قرار می دادند، و به اموالشان دستبرد میزدند، و بسیار اتفاق می افتاد که یهود منطقه ایشان را برای جنگ با مسلمین اجیر میساختند. و ما پیش از این اشاره کردیم که چگونه عبدالرحمن بن حصن بر مراتع غابه در حوالی مدینه حمله برد، و پس از کشتن چند تن از مسلمین اشتران ایشان را به یغما برد.
بهمین جهت طبیعی بود که مسلمین فرصت مناسبی را برای سرکوبی و ارعاب و شکستن صولت و شوکت این قبیله شرور و متجاوز بجویند، و جنگرا بداخل منازل ایشان منتقل سازند، و برنامه تأدیب ایشان را در عمق مساکن و مراتعشان اجرا کنند.
بویژه آنکه مسلمین خود را برای اقدام بجنگی سرنوشت ساز با یهود خیبر – که منازل این قبیله در میانگین خیبر و مدینه بود – آماده میساختند، و همین نزدیکی منازل و مقاصد ایجاب می کرد که فرمانده کل نیروهای مدینه بعملیات نظامی قاطعی اقدام کند، که خطوط ارتباط رزمندگان اسلام، بهنگام حمله به خیبر از امنیت کامل برخوردار باشد.
با توجه بهمین واقعیت بود که پیمبر (ص) برای تادیب طایفه «بین بدر» از طوائف قبیله فزاره حمله نظامی نیرومندی را تجهیز کرد، و در ماه رمضان سال ششم هجری – بنابروایت ابن حزم – و سال هفتم – بنا بقول سایر مورخین نیروی عظیمی از بزرگان مهاجرین و انصار را بمنازل و مراکز ایشان روان ساخت.
پیروزی حمله
این حمله تأدیبی اهداف خود را تحقق بخشید، زیرا خدای متعال چنان مردم آن طایفه را مرعوب ساخت که پیش از وصول رزمندگان اسلام، بی هیچگونه
مقاومتی، سر به بیابان نهادند، و بهرسو متواری شدند، ولی رزمندگان اسلام فرصت فرار از ایشان سلب کردند، و عده ای از آنان را کشتند، و جمعی را به اسیری گرفتند، و از جمله اسیران یکی «ام قرفه» فاطمه دختر ربیعه بن بدر، و دیگری دخترش جاریه بنت مالک بن حذیفة بن بدر از زیباترین دوشیزگان عرب بود.
اما «ام قرفه» زنی حیله گر و شیطان صفت و پرخاشجو و گستاخ بود، و در میان قوم خود منزلتی رفعی داشت، و در موضع فرمانده و زعیم جایگزین بود، و در حجره خود پنجاه شمشیر آویخته داشت که همگی صاحبان آن شمشیرها از محارم او بودند، و خود دوزاده پسر داشت، که همگی شمشیر حمایل داشتند و از این رو در میان قبائل عرب بعزت و رفعت منزلت ضرب المثل، و زبانزد خاص و عام بود.
